Kraj europejski jest zaśmiecony podwójnymi smakami i wejściami

Poniżej znajduje się fragment nowego zaktualizowanego przewodnika po Portugalii Lonely Planet, który został ponownie opublikowany za zgodą.

Słuchaj wystarczająco dobrze, a wymyślisz piosenki pełne bezczelnych insynuacji. Przyjrzyj się uważnie, a zauważysz łodzie ozdobione sugestywnymi postaciami. Być może skończysz „przypadkowo” wybierając coś bezczelnego z fajnego stołu. Jak na kraj o głęboko konserwatywnym pochodzeniu, Portugalczycy z pewnością bawią się swoimi podwójnymi uczuciami.

Bez względu na to, jak bardzo się starasz, niektóre żarty są nieuniknione w tłumaczeniu. Tak się czujesz, gdy próbujesz zdekonstruować piosenkę Bimby zagranicznemu przyjacielowi. Możesz tańczyć do tej optymistycznej, tradycyjnej muzyki, nie rozumiejąc ani słowa, ale nie dasz się wciągnąć w żart, a czasem tak jest najlepiej.

Weźmy na przykład piosenkę „Garagem da Vizinha” Quima Barreirosa, jednego z najbardziej znanych śpiewaków tego portugalskiego gatunku muzycznego. Podczas gdy na dachu ta piosenka dotyczy parkowania w garażu sąsiada, nie trzeba być najbardziej kreatywnym umysłem, aby stworzyć tę powierzchowną metaforę. Ale co sprawia, że ​​muzyka bemba jest tak niesamowicie popularna? Czy to szybka kadencja akordeonu, skandalicznie wpadająca w ucho melodia, a może te zaskakująco wpadające w ucho teksty? W końcu te piosenki podobają się wszystkim. Tańczyli dla dorosłych i dzieci, błyszcząc podczas lokalnych uroczystości, takich jak dzień św. Antoniego w Lizbonie, ceremonie ukończenia szkoły w Coimbrze oraz podczas karnawału i wesel w całym kraju.

Są to beztroskie, zabawne piosenki i wydaje się, że nie ma znaczenia, czy żartujesz, czy nie. Ale z pewnością pomaga nadać mu kontekst. Jest to typ, który powstał z upadku dyktatury, reżimu, który starał się kontrolować i cenzurować ludzi w każdy możliwy sposób.

Używając słowa „lápis azul”, oznaczającego „niebieskie pióro”, rząd przeanalizuje teksty i obrazy uznane za nienadające się do publicznego użytku. Teksty piosenek są oczywiście szczegółowo analizowane, podobnie jak inne, mniej oczywiste formy sztuki. Stały monitoring dał początek tradycyjnej praktyce przekradania się w przekazach podprogowych.

Podczas swobodnego spaceru wzdłuż nabrzeża Aveiro możesz zatrzymać się, by podziwiać moliceiros, weneckie gondole miejskie. Ale po bliższym przyjrzeniu się zauważysz, że kolorowe dziób i rufa są ozdobione czymś nieco bardziej (niż) niebieskim. Zacumowany obok „przyzwoicie” udekorowanych łodzi, na których widnieją znane postacie, takie jak śpiewaczka fado Amalia czy poeta Camões, oraz ikony religijne, z pewnością znajdzie się jeden obraz, który poruszy rumieńce każdego świętego. Pomyśl o wyrażeniach takich jak: „Hej Alberto, czy chorizo ​​​​jest dobre?” lub „Co za urocza figa” przeleciało przez łódź. Niektóre grupy stały się bardziej widoczne w ostatnich dziesięcioleciach i obejmują skąpo odziane kobiety.

Ale w XX wieku gra słów była kluczem do uniknięcia Rządu Orłów. W Amarante produkcja niektórych cukierków została również całkowicie wyeliminowana przez system Estado Novo. powód? Niedokładne wypieki w kształcie fallicznym (doces fálicos). Chociaż smaczne, uznano je za nieco ryzykowne dla konserwatystów u władzy. Tradycja została jednak podtrzymana dzięki mieszkańcom miasta, którzy pieczą te batoniki w tajemnym stylu prohibicji. Gdy dyktatura upadła, Amarante całym sercem przyjęła swoje złe stworzenie.

Odwiedź to północne miasto podczas letnich uroczystości, a zobaczysz ulice udekorowane fallicznymi chorągiewkami kołyszącymi się na wietrze i równie słodkie kobiety o różnych kształtach i rozmiarach sprzedające słodycze.

Tradycja powraca w styczniu, kiedy miejscowi oferują te pyszne smakołyki przyjaciołom i rodzinie, aby pomóc rozpocząć bujny i pomyślny Nowy Rok. Nikt tak naprawdę nie zna pochodzenia tego pysznego deseru. Niektórzy twierdzą, że jest to związane z pogańskimi rytuałami z przeszłości, podczas gdy inni przypisują to umiejętności swatania São Gonzalo, patrona miasta. Stał się tak popularnym symbolem, że piekarze serwują teraz te sugestywne desery przez cały rok.

W Caldas da Rainha, oprócz tradycyjnej ceramiki, takiej jak miski w kształcie kapusty Bordalo Pinheiro, z którymi miasto jest synonimem, można znaleźć kilka 2-metrowych butelek barowych. To dziedzictwo kulturowe sięga czasów króla Ludwika I (1838-1889), który był tak zachwycony wpadką, że przywiózł ją z powrotem, aby zabawiać swój dwór. Obecnie jest tylko kilku artystów, którzy poświęcili się tworzeniu tak zwanych Fallos de Caldas. Od tego czasu duże penisy miały odgałęzienia: mniejsze wersje z jasnymi wzorami, niektóre z zabawnymi – a nawet przerażającymi – małymi twarzami, które teraz pojawiają się, kontynuując długą tradycję.

Tak więc, w stosownym pożegnaniu z dyktaturą i jej kontrolą nad wolnością słowa, zamówiono pomnik upamiętniający rewolucję goździków po 23 latach. W Parque Eduardo VII, na szczycie wzgórza górującego nad stolicą, znajduje się marmurowy obelisk o wysokości około 6 metrów zwany Monumento ao 25 ​​de Abril. Patrząc wstecz, możesz się zastanawiać, na co tak naprawdę patrzysz. Podczas gdy artysta João Cutlero (1937-2021) często zaprzeczał oczywistym fallicznym konotacjom swoich prac, nie można nie zastanawiać się, czy ten wzniesiony pomnik służył jako środkowy palec upadłej dyktatury.

Portugalia zawsze była i pozostaje w dużej mierze krajem konserwatywnym. Religia nadal odgrywa tu główną rolę, więc te symbole mogą być zaskoczeniem dla osoby z zewnątrz. W rzeczywistości często są lekceważeni przez mieszkańców dużych miast, którzy woleliby trzymać się z daleka od tej szorstkiej strony portugalskiej kultury, która ma swoje korzenie na obszarach wiejskich. Jedzenie fallicznych słodyczy po mszy, tańczenie pimby po procesji: to oksymoron, który bez wątpienia trudno zrozumieć. Jest to humor z przymrużeniem oka, który można uznać za dziecinny i przestarzały dla spojrzenia osoby z zewnątrz. Jednak co roku jest odkurzana i wyjmowana na rozpoczęcie największych uroczystości w kraju. Nadal ma swoje miejsce.

Być może powodem, dla którego nadal czerpiemy prostą przyjemność z tej prowokacyjnej formy rozrywki, jest to, że tak długo milczeliśmy. Wolność wyrażania siebie została stłumiona przez autorytarne rozszerzenie Estado Novo, systemu, który rzucił cień na ludzi. Zrzucając kajdany cenzury, Portugalczycy postanowili tańczyć, igraszki, radować się i radować językami w obliczu tych, którzy kiedyś im tego zabronili.

Dzisiaj wciąż lubimy dobrą grę w Trocadilho i nie traktujemy siebie zbyt poważnie.

Więc następnym razem, gdy będziesz na przyjęciu świętującym patrona Portugalii i zobaczysz śmiejących się i tańczących ludzi, dołącz do nich. Może nawet zapytaj ich, dlaczego ta piosenka jest.