Najszybsza orbitująca asteroida w naszym Układzie Słonecznym

Dowiedz się o najszybszej asteroidzie w naszym Układzie Słonecznym, która krąży wokół Słońca co 113 dni. Ten rendering artysty pokazuje asteroidę 2021 PH27 (u góry po prawej) i Merkurego (poniżej) krążące wokół Słońca.

Upiorny zestaw pierścieni rentgenowskich został znaleziony wokół czarnej dziury z towarzyszącą jej gwiazdą. Te pierścienie powstają w rezonansie światła.

To zdjęcie, wykonane za pomocą Atacama Large Millimeter/submillimeter Array w Chile, pokazuje PDS 70, 400 lat świetlnych stąd. Ten system planetarny wciąż się formuje i nadal jest w trakcie formowania. Jedna z planet w układzie otacza dysk tworzący księżyc.

To zdjęcie pokazuje supernową 2018zd (przedstawioną jako duża biała kropka po prawej), nowy typ supernowej zwanej przechwytywaniem elektronów. Po lewej stronie znajduje się galaktyka NGC 2146.

To zdjęcie z symulacji STARFORGE pokazuje „Kowadło Stworzenia”, gigantyczny obłok gazu, w którym formują się pojedyncze gwiazdy.

Astronomowie wykorzystali Obserwatorium Rentgenowskie Chandra do zbadania pozostałości supernowej Cassiopeia A i odkryli wybuchający z niej tytan, pokazany na jasny niebieski kolor. Kolory reprezentują inne wykryte pierwiastki, takie jak żelazo (pomarańczowy), tlen (fioletowy), krzem (czerwony) i magnez (zielony).

Supermasywną czarną dziurę w centrum galaktyki M87, pierwszą sfotografowaną czarną dziurę, można teraz zobaczyć w świetle spolaryzowanym. Okrągłe linie ujawniają pole magnetyczne w pobliżu krawędzi czarnej dziury.

To zdjęcie z Sloan Digital Sky Survey pokazuje galaktykę J0437 + 2456, w której centrum znajduje się supermasywna czarna dziura, która wydaje się być w ruchu.

Wrażenie tego artysty pokazuje, jak mógł wyglądać odległy kwazar P172+18 i jego dżety radiowe 13 miliardów lat temu. Światło z kwazara potrzebowało tyle czasu, aby do nas dotrzeć, więc astronomowie obserwowali kwazar tak, jak wyglądał we wczesnym wszechświecie.

To zdjęcie pokazuje sąsiedztwo ultraczystej galaktyki karłowatej Tucana II, uchwyconej przez Teleskop SkyMapper.

Te zdjęcia pokazują dwie gigantyczne galaktyki radiowe znalezione za pomocą teleskopu Meerkat. Czerwony kolor na obu zdjęciach przedstawia światło radiowe emitowane przez galaktyki na tle nieba widzianego w świetle widzialnym.

Ten artysta przewidział, że kwazar J0313-1806 znajduje się 670 milionów lat po Wielkim Wybuchu. Kwazary to ciała wysokoenergetyczne w centrach galaktyk, zasilane przez czarne dziury i są znacznie jaśniejsze niż całe galaktyki.

Pokazano tutaj zjawisko znane jako światło zodiaku, które jest powodowane przez światło słoneczne odbijające się od maleńkich cząsteczek pyłu w wewnętrznym Układzie Słonecznym.

Wrażenie artysty na odległą galaktykę ID2299 pokazuje, że część jej gazu jest wyrzucana przez „ogon pływowy” w wyniku połączenia dwóch galaktyk.

Ten wykres przedstawia dwie najważniejsze galaktyki towarzyszące Drogi Mlecznej: Wielki Obłok Magellana (po lewej) i Mały Obłok Magellana. Został wykonany przy użyciu danych z satelity Gaia Europejskiej Agencji Kosmicznej.

Uważa się, że Mgławica Niebieski Pierścień jest bezprecedensową fazą, która pojawia się po połączeniu dwóch gwiazd. Strumieniowe szczątki z połączenia zostały przecięte przez dysk wokół jednej z gwiazd, tworząc dwa stożki materii świecącej w ultrafiolecie.

Czerwony olbrzym Betelgeuse w konstelacji Oriona doświadczył bezprecedensowego pociemnienia pod koniec 2019 roku. To zdjęcie wykonano w styczniu za pomocą Bardzo Dużego Teleskopu Europejskiego Obserwatorium Południowego.

Jest to zdjęcie w podczerwieni Apep, układu podwójnego gwiazd Wolfa-Rayeta znajdującego się 8000 lat świetlnych od Ziemi.

Ilustracja artysty, po lewej, pomaga zwizualizować szczegóły niezwykłego systemu gwiezdnego, GW Orionisa, w konstelacji Oriona. Gwiezdny dysk układu jest uszkodzony, co powoduje skośne pierścienie wokół jego trzech gwiazd.

Jest to symulacja połączenia dwóch spiralnych czarnych dziur i emitowania fal grawitacyjnych.

Ta ilustracja artysty pokazuje nieoczekiwane przyciemnienie gwiazdy Betelgeuse.

Podobnie jak nasza Droga Mleczna, ta bardzo odległa galaktyka wygląda jak pierścień światła.

Interpretacja tego artysty supernowej bogatej w wapń pokazuje 2019ehk. Pomarańcz reprezentuje bogatą w wapń substancję z wybuchu. Fioletowy kolor pokazuje gaz wyrzucony przez gwiazdę tuż przed wybuchem.

Niebieska kropka w centrum tego zdjęcia wskazuje przybliżoną lokalizację zdarzenia supernowej 140 milionów lat świetlnych od Ziemi, gdzie eksplodował biały karzeł i wytworzył błysk ultrafioletowy. Znajdował się w pobliżu ogona konstelacji Draco.

To zdjęcie radarowe, wykonane przez misję NASA Magellan na Wenus w 1991 roku, pokazuje koronę, dużą okrągłą strukturę o średnicy 120 mil, zwaną Aine Corona.

Kiedy masa gwiazdy zostaje wyrzucona podczas wybuchu supernowej, gwałtownie się rozszerza. W końcu zwolni i utworzy gorącą bańkę świecącego gazu. Z tej bańki gazowej wyłoni się biały karzeł i przesunie się przez galaktykę.

Poświata krótkiego rozbłysku gamma wykrytego w odległości 10 miliardów lat świetlnych jest tutaj pokazana w formie koła. To zdjęcie zostało wykonane za pomocą Teleskopu Gemini-North.

To zdjęcie z Kosmicznego Teleskopu Hubble’a pokazuje NGC 7513, galaktykę spiralną z poprzeczką, odległą o 60 milionów lat świetlnych. Z powodu rozszerzania się wszechświata galaktyka wydaje się oddalać od Drogi Mlecznej w coraz szybszym tempie.

Ilustracja koncepcyjna tego artysty pokazuje, jak może wyglądać jasnoniebieska gwiazda zmienna w galaktyce Kinman Dwarf, zanim tajemniczo zniknie.

To jest ilustracja supermasywnej czarnej dziury i otaczającego ją dysku gazowego. Wewnątrz tego dysku znajdują się dwie małe czarne dziury krążące wokół siebie. Naukowcy zidentyfikowali poświatę światła, która, jak podejrzewają, pochodziła od jednej z tych par binarnych wkrótce po tym, jak połączyły się w większą czarną dziurę.

Ten obraz z filmu pokazuje, co się dzieje, gdy dwa obiekty o różnych masach łączą się ze sobą i tworzą fale grawitacyjne.

To impresja artysty pokazująca odkrycie szybko powtarzającego się rozbłysku radiowego widzianego w kolorze niebieskim, który znajduje się na orbicie z astrofizycznym obiektem widocznym w kolorze różowym.

Szybkie rozbłyski radiowe, które powodują rozpraszanie, opuszczając galaktykę macierzystą w jasnym wybuchu fal radiowych, pomogły odkryć „brakującą materię” wszechświata.

W małej galaktyce oddalonej o 500 milionów lat świetlnych od Ziemi odkryto nowy rodzaj eksplozji. Ten typ impulsu jest określany jako szybki niebieski transjent optyczny.

Astronomowie odkryli rzadki typ galaktyki opisany jako „kosmiczny pierścień ognia”. Ta ilustracja artysty pokazuje galaktykę taką, jaka była 11 miliardów lat temu.

To artystyczna wizja Wilczego Dysku, masywnej, obracającej się galaktyki dyskowej we wczesnym wszechświecie.

Jasnożółta „owijka” w pobliżu środka tego zdjęcia pokazuje, gdzie planeta może uformować się wokół gwiazdy AB Aurigae. Zdjęcie zostało wykonane przez Bardzo Duży Teleskop Europejskiego Obserwatorium Południowego.

Ta ilustracja artysty pokazuje orbity dwóch gwiazd i niewidzialnej czarnej dziury 1000 lat świetlnych od Ziemi. System ten obejmuje jedną gwiazdę (mała orbita, niebieska) krążąca wokół nowo odkrytej czarnej dziury (orbitująca w kolorze czerwonym), a także trzecią gwiazdę na szerszej orbicie (również niebieską).

Ta ilustracja pokazuje jądro gwiazdy, zwanej białym karłem, wciągane na orbitę wokół czarnej dziury. Podczas każdej orbity czarna dziura wyrywa więcej materii z gwiazdy i wciąga ją w świecący dysk materii wokół czarnej dziury. Przed spotkaniem z czarną dziurą gwiazda była czerwonym olbrzymem w końcowej fazie ewolucji gwiazd.

Ilustracja artysty pokazuje zderzenie dwóch lodowych ciał o szerokości 125 mil, krążących wokół jasnej gwiazdy Fomalhaut, oddalonej o 25 lat świetlnych. Uważano, że obserwowanie następstw tego zderzenia to egzoplaneta.

To artystyczna wizja międzygwiezdnej komety 2I/Borisov, która podróżuje przez nasz Układ Słoneczny. Nowe obserwacje ujawniły tlenek węgla w warkoczu komety, gdy Słońce ogrzewało kometę.

Ten wzór róży to orbita gwiazdy zwanej S2 wokół supermasywnej czarnej dziury w centrum naszej Drogi Mlecznej.

To artystyczna ilustracja SN2016aps, która według astronomów jest najjaśniejszą supernową, jaką kiedykolwiek zaobserwowano.

Jest to rysunek artysty przedstawiający brązowego karła lub obiekt „nieudanej gwiazdy” i jego pole magnetyczne. Atmosfera i pole magnetyczne brązowego karła obracają się z różnymi prędkościami, co pozwoliło astronomom określić prędkość wiatru na obiekcie.

Ta ilustracja artysty ukazuje czarną dziurę o średniej masie przedzierającą się przez gwiazdę.

To artystyczna wizja dużej gwiazdy znanej jako HD74423 i jej znacznie mniejszego towarzysza czerwonego karła w układzie podwójnym. Duża gwiazda wydaje się pulsować tylko z jednej strony i jest zniekształcona przez grawitacyjne działanie towarzyszącej jej gwiazdy w postaci łzy.

To artystyczna impresja dwóch białych karłów w procesie łączenia. Podczas gdy astronomowie spekulowali, że może to spowodować supernową, znaleźli przykład dwóch białych karłów, które przetrwały fuzję.

Połączenie teleskopów kosmicznych i naziemnych znalazło dowody na największą eksplozję we wszechświecie. Eksplozja została spowodowana przez czarną dziurę znajdującą się w centralnej galaktyce gromady Wężownika, która uwolniła dżety i wyrzeźbiła dużą wnękę w otaczającym gorącym gazie.

To nowe zdjęcie ALMA pokazuje wynik gwiezdnej bitwy: złożone i oszałamiające środowisko gazowe otaczające podwójny układ gwiazd HD101584.

Kosmiczny Teleskop Spitzera NASA uchwycił mgławicę Tarantula w dwóch długościach fal światła podczerwonego. Kolor czerwony reprezentuje gorący gaz, a niebieski pył międzygwiazdowy.

Biały karzeł, po lewej, wyciąga materię z brązowego karła, po prawej, około 3000 lat świetlnych od Ziemi.

To zdjęcie pokazuje orbity sześciu obiektów G w centrum naszej galaktyki, z supermasywną czarną dziurą oznaczoną białym krzyżykiem. Gwiazdy, gaz i pył w tle.

Po śmierci gwiazdy wyrzucają swoje cząstki w kosmos, które z kolei tworzą nowe gwiazdy. W jednym przypadku pył ​​gwiezdny został osadzony w meteorycie, który spadł na Ziemię. Ta ilustracja pokazuje, że pył gwiezdny może płynąć ze źródeł takich jak Mgławica Jajko, tworząc ziarna odzyskane z meteoru, który wylądował w Australii.

Dawna Gwiazda Polarna, Alpha Draconis lub Thuban, jest tutaj zakreślona na obrazie nieba północnego.

UGC 2885, nazywany „Galaktyką Godzilli”, może być największym we wszechświecie lokalnym.

Galaktykę macierzystą nowo śledzonego FRB pobrano za pomocą 8-metrowego teleskopu Gemini-North.