CNN
–
Trzy nowe gatunki wczesnych ssaków zostały odkryte na podstawie skamielin znalezionych w Wielkiej Kotlinie Wododziałowej w Wyoming. Analiza skamieniałości wskazuje, że stworzenia te szybko ewoluowały po wyginięciu dinozaurów około 66 milionów lat temu.
Prehistoryczne ssaki żyły w Ameryce Północnej kilkaset tysięcy lat po zniknięciu dinozaurów z powierzchni ziemi. Jest to określane jako wczesny wiek ssaków północnoamerykańskich Puercan, około 328 000 lat po wyginięciu dinozaurów.
Paleontolodzy wykorzystali kości i zęby żuchwy, aby ujawnić więcej szczegółów na temat ssaków, które były kąskami, przodkami współczesnych ssaków kopytnych, takich jak konie, hipopotamy, krowy i słonie.
Wczesne ssaki, które żyły obok dinozaurów i przeżyły wyginięcie, były bardzo małe, zwykle od wielkości szczura do wielkości szczura. Ten nowo odkryty ssak jest nieco większy.
Beornus honeyi, największy z tych ssaków, był prawdopodobnie wielkości kota domowego, a część jego imienia zapożyczono od Beorna, postaci JRR Tolkiena „Hobbit”, ponieważ zwierzę miało powiększone zęby trzonowe lub wybrzuszone zęby policzkowe. W powieści Bjorn jest określany jako „zmieniacz skóry”, ponieważ był człowiekiem, który mógł przybrać postać dużego czarnego niedźwiedzia i mógł mieć podobne cechy uzębienia.
Pozostałe dwa gatunki to Miniconus jeanninae, który był podobny do wielkości kota katta i Conacodon hettingeri, który był pomiędzy Beornus i Miniconus.
Badanie zostało opublikowane w środę w Czasopismo Paleontologii Systematycznej.
Unikalne cechy zębów definiują te ssaki z rodziny kłykciowych Periptychidae, co oznacza, że mają pionowe krawędzie szkliwa i wybrzuszone przedtrzonowce. Te zęby pozwoliłyby na wszystkożerny tryb życia, pomagając im żuć twarde mięso i rośliny, ale możliwe jest również, że byli tylko wegetarianami.
Trzonowce Beornusa mają około 8 milimetrów długości, podczas gdy Miniconus miał mały otwór na zębach trzonowych zwany parastylidą, według Madeleine Atberry, głównej autorki badania oraz geologa i asystenta programu studiów licencjackich na Wydziale Nauk o Ziemi Uniwersytetu Kolorado w Boulder.
„Kiedy dinozaury wyginęły, dostęp do różnych pokarmów i środowisk umożliwił ssakom rozwój, szybką dywersyfikację anatomii zębów i rozwój większych rozmiarów ciała” – powiedział Atbury. „Oczywiste jest, że skorzystali z tej okazji, co widać po napromieniowaniu nowych gatunków ssaków, które pojawiły się w stosunkowo krótkim czasie po masowym wyginięciu”.
Skamieniałości wykorzystane w tych badaniach zostały zebrane w latach 2001-2011 w Wielkiej Kotlinie Wododziałowej na Czerwonej Pustyni Wyoming przez paleontologów Jamesa i Janine Honey oraz Malcolma McKenna. Dwie z nowo opisanych nazw gatunkowych nawiązują do rodziny miodów.
„Z tego konkretnego regionu zebrali około 420 skamieniałości ssaków – a nasz artykuł jest dopiero drugim, który opublikował nowy rodzaj „ugryzienia” z tej grupy” – powiedział Atbury. „Zakładamy hipotezę, że w tym regionie jest więcej możliwych do zidentyfikowania nowych gatunków”.
Według Jaelyn Eberle, skamieniałości z Wielkiego Basenu Podziałowego przyczyniły się do powstania większej różnorodności ssaków po wyginięciu dinozaurów, niż oczekiwano, i że niektóre z tych zwierząt były bardziej zaawansowane ewolucyjnie niż skamieniałości znalezione gdzie indziej. autor, profesor nauk o Ziemi University of Colorado Boulder i kurator Muzeum Historii Naturalnej.
„Być może zaskakujące dla mnie jest to, że my[większa społeczność skamielin ssaków]myśleliśmy, że te pierwsze setki tysięcy lat w paleocenie były głównymi graczami i kiedy pojawiły się w zapisie kopalnym” – napisał Eberle. w e-mailu. „Ale myślę, że lokalizacja w Wielkiej Kotlinie Wododziałowej pokazuje nam, że nie udało nam się w pełni uchwycić historii ssaków (i różnorodności) po wyginięciu dinozaurów. Ta historia jeszcze się nie skończyła”.
Kolejnym pytaniem, które naukowcy chcą zbadać, jest to, dlaczego różnorodność wczesnych ssaków była zróżnicowana w Ameryce Północnej we wczesnej epoce Puercan. Może to wskazywać, że na niektórych obszarach, takich jak Great Divide Basin, zachowało się więcej fragmentów skalnych niż inne miejsca, których w zapisach skalnych może brakować z powodu erozji. Możliwe też, że ta różnorodność była zależna od środowiska, w którym żyły ssaki.
„Jest wiele rzeczy, których nie do końca rozumiemy na temat ssaków, które żyły w pierwszych setkach tysięcy lat po wyginięciu dinozaurów” – powiedział Eberle.
„Podróżujący ninja. Rozrabiaka. Badacz bekonów. Ekspert od ekstremalnych alkoholi. Obrońca zombie.”
